"Wołanie kukułki", Robert Galbraith ("Cormoran Strike", tom I)

"Wołanie kukułki" - Robert Galbraith

źródło

Tytuł: Wołanie kukułki

Tytuł oryginalny: The cuckoo's calling

Autor: Robert Galbraith

Cykl: Cormoran Strike, tom I

Wydawnictwo: Wydawnictwo Dolnośląskie

Data wydania na świecie: 18.04.2013 r.

Data wydania w Polsce: 04.12.2013 r.

Moja ocena: bardzo dobra (7/10)

Oj długo się naczekałam na tę pozycję w bibliotece. Jak już dorwałam ją w swoje ręce, natychmiast zabrałam się za czytanie. Byłam bardzo ciekawa, co wyszło spod pióra Roberta Galbraitha - zwłaszcza, że to pseudonim wszystkim znanej i lubianej autorki rewelacyjnej serii dla młodzieży. Zastanawia mnie jednak pewna kwestia - póki nie było wiadomo, kim jest autor "Wołania kukułki", zachwycano się nią na lewo i prawo, a jak tylko wyszło na jaw, że to sama pani Rowling stoi za napisaniem tej książki, zaczęły pojawiać się krytyczne głosy w jej kierunku... Opinia publiczna jednak bardzo kapryśną jest.

Samej autorki nie trzeba nikomu przedstawiać - największą sławę przyniósł jej cykl o nastoletnim czarodzieju. "Wołanie kukułki" to druga książka, obok "Trafnego wyboru", która nie jest skierowana w swoim założeniu do młodego czytelnika. Czy Robert Galbraith zaserwował nam coś nowego? Niekoniecznie. Aczkolwiek “Wołanie kukułki” jest ciekawie skonstruowanym kryminałem.

Główny bohater - Cormoran Strike - to piekielnie dobry detektyw, były żołnierz, którego życie nieźle sponiewierało. Jako syn znanej gwiazdy rocka i supergroupie nie miał lekko - jego dzieciństwo to ciągłe tułaczki po skłotach, niepewna przyszłość, ciągle naćpana matka… A dorosłość? Wojsko, szpitale, skomplikowany związek, wątpliwa sława rodziców. Strike’a poznajemy w momencie rozstania z narzeczoną. Jest na skraju bankructwa, nie stać go na zatrudnienie sekretarki. I wówczas do jego biura przychodzi prawnik, który chce rozwiązać sprawę rzekomego samobójstwa swojej siostry - sławnej modelki Luli Landry. Los uśmiecha się do Cormorana - prawnik jest gotów zapłacić podwójną stawkę, by prawda wreszcie wyszła na jaw - Lula Landry została zamordowana. Cormoran przyjmuje to zlecenie, choć sprawa wygląda na beznadziejną - policja dokładnie zbadała wszelkie dowody i poszlaki - ich zdaniem modelce nikt nie pomógł skoczyć z balkonu.

Wraz z upływem kartek coraz lepiej poznajemy Cormorana - muszę przyznać, że od samego początku polubiłam tą postać. Mimo swojej zwalistej postury wydawał się być zagubiony w świecie, który go otaczał. Nic bardziej mylnego! Strike to niesamowity obserwator, który naprawdę zna się na swojej robocie. Potrafi łączyć fakty, nawet te, które na pierwszy rzut oka nie wydają się być ze sobą powiązane. Nie pozwala sobie z góry szufladkować osób, które poznaje na drodze do odkrycia prawdy - mimo problemów w życiu osobistym jest profesjonalistą i nie pozwala, żeby cokolwiek zaważyło na wynik jego pracy. Sama sylwetka detektywa i jego charakter opisywane są z humorem i z dbałością o szczegóły, które pozwalają czytelnikowi bez problemu zwizualizować sobie jego postać.

Oczywiście nie można zapomnieć o Robin! Ją poznajemy natomiast w chyba najszczęśliwszym dniu jej życia - Matthew właśnie się jej oświadczył i chyba nie ma tego dnia osoby, która bardziej różowo patrzyłaby na świat ("O ironio!" - mógłby pomyśleć Cormoran). Przez Agencję Tymczasową zostaje skierowana na 5 dni do pracy w charakterze sekretarki w biurze Cormorana. Ich pierwsze spotkanie nie jest zbyt udane - Strike omal jej nie spycha ze schodów w pogoni za swoją już ex-narzeczoną (nie bez kozery użyłam wcześniej do jego opisu słowa “zwalisty”). Mimo mieszanych uczuc, Robin jest zachwycona perspektywą pracy w biurze detektywistycznym. Tak bardzo, że po upływie wyznaczonego jejj pięciodniowego okresu proponuje Strike’owi, że zostanie dalej w pracy, pomijając Agencję Tymczasową. Ja myślę, że poniekąd obudziły się w niej “matczyne” uczucia względem Cormorana, który od czasu rozstania z Charlotte mieszka w biurze. Robin to genialny przykład powściągliwości, profesjonalizmu i talentu - Cormoran szybko orientuje się, że nie wie, jak do tej pory udawało mu się funkcjonować w pracy bez niej. Tą dwójkę łączy quasi-pracownicza relacja - czytelnik szybko zdaje sobie sprawę, że nie mogłoby między nimi być nic więcej, jednak nie sposób nie dostrzec tej nici sympatii i porozumienia, jaka łączy Cormorana i Robin. Tworzą zgrany duet w pracy, po prostu.

Jest jeszcze cały ten światek, należący do gwiazd i bogaczy. Autor wprost genialnie przedstawia, o co tak naprawdę w tym wszystkim chodzi. Wszystkie te niuanse w lot wyłapuje Cormoran i na koniec powieści tak łączy fakty, że mi szczęka opadła do samej podłogi. Samo zakończenie, jak dla mnie, zaskakujące. Mimo bardzo powoli rozwijającej się fabuły, świat, który wykreował autor jest tak wciągający, że czytelnik nie ma wręcz prawa się nudzić podczas lektury. Jego dbałość o szczegóły i ukazanie wszystkich postaci w tak prawdziwy sposób zasługują na uznanie. Przeczytałam w swoim życiu już wiele kryminałów, ale takiego jeszcze nie. I już Wam mogę zdradzić, że kontynuacją "Wołania kukułki" również się nie zawiodłam :)